In de keuken. Dochterlief heeft net een bord vol eten de woonkamer doorgesmeten. En het bestek erachteraan. Beetje boos, omdat ze niet krijgt wat ze wil. En gewoon… grenzen uittesten en opzoeken. Omdat ze 2 is.
Vader boos, moeder verzachtend, kind stop met huilen. Situatie opgelost voor dat moment (wachten tot de volgende…!).
In de keuken
Het meest interessante is wat er daarna in de keuken gebeurde. Vader en moeder praten over wat ze vinden hoe de ander met deze situatie om zou moeten gaan. ‘Jij bent te hard’ en ‘jij bent te soft’. ‘Ja maar als we dit doen, dan gaat ze de volgende keer vast weer dat doen!’ Wellicht herkenbaar?
Wat heb je nodig als kind?
Gaandeweg verkennen ze steeds rustiger wat de ander eigenlijk precies bedoelt. En het wordt vooral duidelijk: dit gesprek gaat niet over het kind of de situatie.
Maar over de ouders. Over de afwegingen die je in de situatie maakt ‘ik was wel rustig in mijn hoofd’. En hoe jouw ouders met jouw grenzen omgingen vroeger ‘dat is gewoon de beste manier, dat heb ik zelf zo ervaren’.
En daarbij de vraag: wat voor opvoeding heeft een kind je nodig in deze wereld? Heb je nodig dat je ouders voor duidelijkheid zorgen, en je stimuleren om acceptatie of weerbaarheid op te bouwen in lastige situaties?
Of heb je vooral begrip nodig, steun en vertrouwen? Of allemaal? En in welke volgorde dan?
Onverwerkte kind-delen
Grappig. Ik schrijf ‘wat heb je als kind nodig’. Maar dat geldt net zo goed voor ons volwassenen. Want van binnen zijn er bij iedereen nog kind-delen van vroeger die nu nog om aandacht en acceptatie vragen. Misschien wel veel meer dan je bewust bent. Die onverwerkte kind-delen werken door in je gedrag van nu.
Bijvoorbeeld als je het eens probeert te worden over hoe je je kind wilt opvoeden…
